Ik hoor ze heel geregeld bij ons in de tuin, die karakteristieke lachende roep van de groene specht. En een heel enkele keer zie ik hem ook in het grasveld zitten, op zoek naar mieren. Of wegvliegend uit het weiland of uit de boom. Superschuw zijn ze. Zodra ze beweging zien gaan ze luid lachend op de vleugels, mij met mijn camera in wanhoop achter latend. Ik was bang dat het me nooit ging lukken om er bij ons in de tuin een mooie plaat van te maken. Die heel enkele keer dat ik er wel een foto van heb is deze gemaakt door het raam. En dan is het bij voorbaat al geen bijzondere plaat.
De frustratie ten opzichte van de groene spechten was dus fors aanwezig. Tot begin september, toen ik rustig op het terras zat te genieten van de zomer. Als ik in mijn favoriete tijdschrift zit te lezen hoor ik plotseling de karakteristieke roep. Voorzichtig begin ik rond te kijken waar de specht mij ergens uit zit te lachen. Tot mijn verbazing hoor ik er opeens drie tegelijk roepen. Wat is dat dan? Drie? Zoveel heb ik er nog nooit tegelijk gehoord.
En dan zie ik ze ook zitten, drie spechten op het hekwerk rond het weiland. Twee naast elkaar en één een klein eindje dichterbij bovenop het hek. En laat ik nu net de camera met de lange lens klaar hebben liggen. Heel voorzichtig kruip ik over het terras dichterbij. Dan de oprit op om vrij zicht te krijgen op de spechten. En dat lukt zowaar zonder dat ze wegvliegen.
Ik krijg ze vol in beeld, prachtig wat een prachtige vogels zijn het toch. Een volwassen specht en twee jongen. Het is een mannetje met zijn jongen (het mannetje heeft een rode vlek onder het oog, waar deze bij het vrouwtje zwart is). Ze zijn veel te druk met elkaar en met aandacht vragen van vaders en bedelen om voer. Ze letten totaal niet op mij. Na een aantal bewijsplaatjes (weer niks bijzonders) probeer ik meter voor meter dichterbij te komen. Natuurlijk vliegen ze weer op. Shit. Ze hebben me gezien, denk ik. Maar dan gaan ze een paar meter verderop weer zitten. Pa was het gejengel even zat en vloog op.
Uiteindelijk kan ik ze tot ongeveer 20 meter benaderen, dan zie ik het mannetje wat onrustig worden. Dus terug, nog een serie foto's gemaakt en gewoon heerlijk genieten van deze pareltjes in de tuin. Dan besluiten de vogels aan de andere kant van de wei in de boom te gaan zitten. Mij achterlatend met een gelukzalige lach, eindelijk gelukt !
Fotogroet Jan
Comments