Het is nog donker als de wekker gaat. Ik sta op en gluur langs het gordijn om te kijken of de sprookjeswereld er nog steeds mooi bij ligt. En jawel, een perfect witte wereld strekt zich aan mijn voeten uit. Begin maart en eindelijk wat sneeuw van betekenis. Het is 6 uur als ik richting het Lankheet vertrek, ruim een half uur voor de zon opkomt. Daar aangekomen ben ik zoals gebruikelijk op dit tijdstip de enigste auto op de parkeerplaats bij de Veddersbrug. Ondertussen is de duisternis overgegaan in het blauwe kwartiertje, en kleurt de horizon langzaam geel/oranje. De verlegde Buurserbeek staat ver buiten haar oevers, zo hoog heb ik het nog niet gezien sinds het verleggen van de beek. Hier wordt duidelijk haar functie als opvangbekken voor het overtollige water zichtbaar. Het geeft weer een heel nieuw beeld weer van dit gebied.
Dat opvangen van het water speelt een steeds belangrijkere rol in het huidige waterbeleid. Moest vroeger alles gekanaliseerd worden om de landerijen zo droog mogelijk te houden, tegenwoordig is het noodzaak om het water vast te houden voor tijden van droogte. Droogte die de afgelopen twee zomers ons land danig teistert. Vroeger werd het water van de Buurserbeek vanaf de bron in 16 dagen tijd afgevoerd naar de IJssel, na de kanalisatie duurde dit nog maar 9 uur. Door de huidige aanpassingen aan de beek wordt de stroomsnelheid weer een stuk lager, waar het gehele stroomgebied van profiteert.
Over de weg parallel aan de beek vervolg ik mijn wandeling door het gebied, en zie dan links de vloeiweiden liggen. Hier lopen enkele reeën te grazen en staan ganzen in het grasland hun ontbijt naar binnen te werken. Ze houden me strak in de gaten maar als ik het bospad induik zijn ze me snel vergeten en gaat het grazen onverminderd door. Ondertussen komt de zon bijna boven de horizon uit en kleurt de lucht spectaculair geel en blauw.
Aangekomen in het bos is ook de grote hoeveelheid water die er de laatste tijd gevallen is nog goed zichtbaar. Tussen de beuken staan grote vlaktes gevuld met water, een prachtig gezicht. En zeker zodra de opgekomen zon er op schijnt. De frisse reflecties met de hagelwitte sneeuw toveren het normaal altijd wat donkere bos om in een sprookjeswereld.
En hoe dieper ik het bos in kom, hoe fraaier het wordt. De sneeuw opgestapeld op de takken met de laatste restanten van de herfstbladeren aan de takken contrasteren prachtig met elkaar. Het is een heel sereen gevoel om hier doorheen te lopen.
