Zoals ik in een van de vorige blogs al schreef is het superlastig om de groene specht te fotograferen. Superschuw en gelijk op de vleugels als je in de buurt komt. In deze periode van het jaar lijkt het allemaal wat makkelijker te gaan. Vorig jaar met de jongen op het hek rond ons weiland en ook dit jaar vermoed ik dat er jongen zijn die van invloed zijn op het fotograferen van de groene spechten.
Het viel mij namelijk op dat de specht iedere keer in dezelfde hoek van ons weitje op het hek ging zitten en vervolgens het hoge gras indook om mieren te gaan zoeken. Dat duurde even, dan vloog hij of zij weg om even later terug te komen waarna hetzelfde patroon zich herhaalde.
Zodra ik echter dichterbij kwam met de camera en de groene specht mij in de gaten kreeg was hij (of zij) verdwenen. Maar binnen korte tijd was de vogel weer terug op dezelfde plek. Andere tactiek dan maar. Camouflage jas aan, camouflage hoed op met netje voor het gezicht langs, handschoenen aan en met de camera plaats genomen in het hoge gras half naast/achter een van de palen van het weiland op een meter of acht van waar de spechten op het hek landen.
En dan begint het wachten. Binnen 10 minuten hoorde ik beide spechten naar elkaar roepen aan de rand van het weiland. En in no-time zat de eerste op het hek vlak bij mijn schuilplek. Wat argwanend loerend wat daar toch voor vreemd iets in de wei zat. Maar aangezien ik er niet meer uitzie als mens, niet beweeg en geen gevaar vorm duurt het niet lang of de specht daalt langs de paal af naar beneden. Met een schuin oog loerend of er toch niet iets engs gebeurd.
Nu is het een kwestie van niet te gehaast foto's willen maken. De eerste 5 minuten doe ik niets, alleen maar kijken. Zeker als ook specht twee zich meldt is het zaak om de dieren nu niet af te schrikken. Na enige minuten vliegen de spechten weer af om al snel weer terug te keren voor een nieuwe ronde snacken. Nu pas begin ik langzaam de camera te richten en foto's te maken. Maar aangezien de nieuwigheid voor de spechten er nu af is maakt ze dit niets meer uit. Ik maak een hele serie mooie opnames van beide vogels.
Als ze beide weer verdwenen zijn besluit ik om nog wat dichterbij te gaan zitten. En ook dat werkt zonder problemen. Beide spechten trekken zich niets meer van mij aan. Nu blijkt ook weer de kracht van de spiegelloze camera, er is geen geluid meer te horen tijdens het maken van de opnames. Niets wat de vogels verstoord. Ik geniet volop, niet alleen van de beelden, maar nog veel meer van de belevenis op zich.
Fotogroet Jan