Ik heb gezondigd. Zwaar gezondigd. Ik ben vertrokken bij het merk waar ik al 30 jaar mee fotografeer, en ik ben volgens de experts ook nog eens terug gegaan in kwaliteit van mijn camera. Toch loop ik dolgelukkig als een klein kind dat zijn verjaardags kadootje heeft gekregen de winkel uit. In de tas een splinternieuwe camera en lenzen. Ik kan bijna niet wachten om ze uit te pakken en er de eerste opnames mee te maken. Heb ik een steekje los ? Hoe heeft het zover kunnen komen ?
Nostalgie
Vanaf mijn 20e heb ik gefotografeerd met een kanon van een camera. Net als veel fotografen ben ook ik als kind begonnen met vakantiekiekjes met een agfa clack boxje en heb me langzaam ontwikkeld als serieus natuurfotograaf. Wat was ik zielsgelukkig met mijn eerste analoge spiegelreflex camera. Tig diarolletjes heb ik er mee verschoten. Dia’s, want die waren het goedkoopst en als scholier en later student had ik weinig guldens te besteden. Elke camera werd zodra er weer wat geld over was opgevolgd door een nog betere camera, met nog betere kwaliteit, scherpte, grotere sensor, meer pixels, want ook ik ben gevoelig voor de mooie woorden van een fabrikant. Ik ben ook mee gegroeid, eerst van analoog naar digitaal. De Eos 300d, dat was je van het ! Maar voor ik het wist kwam de “nog fantastischer” 400d uit. En zo ging het maar door. Via de “best of the best” 50d en “de wens van elke fotograaf” 7d kom ik uiteindelijk uit bij het “ultieme camera gevoel”, een fullframe 5d mark III. Zoals gezegd een topcamera waar ik de afgelopen jaren heel veel mooie foto’s mee heb gemaakt. Een camera waar ik vanaf het verschijnen op de markt verliefd op was en eigenlijk stilletjes nog steeds ben. Dat gevoel van kwaliteit dat ik in mijn hand hou, waarvan ik zelfs in het stikdonker elk knopje en schakelaartje weet te vinden. Een reisgenoot waar ik de mooiste avonturen mee heb beleefd in heel veel Europese natuurgebieden.
Afgelebberd en afgedankt ?
Is mijn oude camera dan net als een oude liefde niet goed genoeg meer ? Afgelebberd en afgedankt ? Nee, het is nog steeds een fantastische camera, maar in tegenstelling tot de onverslijtbare camera wordt zijn baasje wel een dagje ouder. Tijdens diverse fototochten in het afgelopen jaar begin ik steeds meer klachten te krijgen van nek en rug. Als ik op stap ga in een natuurgebied dan wil ik altijd een heel scala aan lenzen mee nemen. Je weet tenslotte nooit wat je tegenkomt op zo’n trip. Een mooi dier in landschap, een prachtig macromoment of misschien wel een close encounter met de mooiste of zeldzaamste vogel die ik ooit heb gezien. Ik wil er op voorbereid zijn en dus moet alles in de fototas mee. Misschien wel een manco van een amateur fotograaf. De professional zal zich misschien toeleggen op een bepaald onderwerp en gericht apparatuur mee nemen. Maar ik niet, ik maak mijn dagtochten met 15 kg aan materiaal op mijn rug. Met als gevolg dat ik na weer een lange dag fotograferen met pijn in nek en rug en vaak een knallende koppijn weer thuis kom.
Wijsheid
Maar met het ouder worden komt eindelijk ook wat extra wijsheid. Heb ik eigenlijk die nog betere sensor wel nodig ? Moet ik zo nodig nog meer pixels per inch hebben en die nog hogere vrijwel ruisvrije iso waarde (die overigens toch bijna altijd wel weer ruis te zien geeft). Wat ik als amateur met mijn fotografie doe blijft beperkt tot het geven van lezingen, zo nu en dan een foto die verkocht wordt voor een agenda, tijdschrift of reclamedoeleinden. Niet voor billboards van 8x10 meter of projecties op mega schermen. Nee, ik fotografeer voornamelijk voor mezelf, voor het plezier dat ik erin heb om de opnames te maken. Het struinen door de natuur. Er is voor mij geen enkele verplichting of noodzaak om iets te verkopen, dat is het fijne aan amateur zijn. Voor wat ik ermee doe heb ik al die superlatieven uit de reclamefolders niet nodig.
Kwaliteit of niet ?
Dus ben ik terug gegaan in kwaliteit, omdat ik van een fullframe sensor ben overgestapt naar een CMOS sensor, een sensor met een kleiner oppervlak. In de praktijk betekent dit dat de kwaliteit van de sensor minder moet zijn, tenminste volgens de vele reviews op het alwetende internet. Maar ik merk er tot dusverre in mijn eigen ervaring van de afgelopen weken nog niets van. Mijn opnames zijn nog steeds razend scherp, hebben een hele mooie kleur, een geweldig breed dynamisch bereik en bij projecties met de beamer op mijn 3x4 meter scherm zie ik geen enkel verschil met de opnames uit het nabije verleden.
Speelgoedcamera
Er zit geen spiegel meer in de body van mijn nieuwe systeemcamera die daardoor veel kleiner is, bijna niets meer weegt en volgens mijn vrouw en kinderen op een speelgoedcamera lijkt. Ook de lenzen zijn door het kleinere glaswerk veel kleiner en lichter dan die van een fullframe camera omdat ze een kleinere sensor moeten belichten. Waar ik heel gelukkig van wordt is dat ik nu met minder dan 5 kilo op mijn nek loop, hetzelfde bereik in mm’s bij me heb als mijn fotovrienden die met 15 kg op hun rug sjouwen en dezelfde kwaliteit foto’s maak als voorheen. En na een dag in de natuur nog steeds fris thuiskom met mooie foto’s. Laat mij maar fijn spelen met mijn speelgoedcamera en laat de omgeving maar lekker lachen, deze camera gaat niet meer foetsjie. Ik ben heel benieuwd hoeveel amateurfotografen en misschien zelfs professionals, er net zo over denken en dat gesjouw ook helemaal zat zijn.
Fotogroet Jan