Na een beredrukke week op het werk met tig spoedgevallen, aanrijdingen en ongeplande consulten ben ik het helemaal zat. Het is eindelijk weekend en ik ga even helemaal niets doen. Misschien eens in dat boek weg duiken dat al een tijdje in de boekenkast stof staat te happen. En zeker eens lekker lang uitslapen na de drukke nachtdienst van gisteren. Maar …. hoe anders kan het lopen.
Fotografenkoorts
Ik kan de rust niet vinden in bed en vroeg in de ochtend roept moeder natuur dat ik toch echt even van het toilet gebruik moet gaan maken. Voeten uit het lekkere warme bed en door de kamer richting de badkamer. Een korte blik uit het raam over het veld voor ons huis en plotseling is daar die kriebel. Dat virus dat wij natuurfotografen permanent bij ons dragen. Op het veld hangt wat ochtendmist en bij een verdere blik omhoog is er in de lucht in het maanlicht een mooie open bewolking aanwezig. De ideale situatie voor prachtige landschapsfoto’s.
En dan is er geen houden meer aan. Alle voornemens ten spijt moet ik op stap, en snel ook. De fotografenkoorts slaat toe en de rust is weg. De nare judas van het jachtige leven steekt de kop weer op en is plotsklaps om de hoek komen kijken. Gauw de kleren aan, contactlenzen in (naast de fotolenzen een onmisbaar item voor mij), rap een hap eten, koffie zetten, snel een briefje neerleggen voor mijn vrouw zodat ze weet waar ik uithang, autosleutels pakken en op stap. Oh ja, rap de fototas pakken en het statief meenemen, essentieel tenslotte.
Haast
Dan op een draf richting de auto, het lijkt al wat te schemeren aan de horizon. Het virus neemt in ernst toe. Als ik nog maar op tijd ben in mijn favoriete gebied, het Haaksbergerveen vlakbij huis. Daar is altijd wel een mooie plaat te maken tijdens de zonsopkomst. Vennen, grondmist, riet, weidse ruimte en prachtige luchten. Alle ingrediënten voor een mooi moment. In gedachten zie ik de perfecte plaat al ontstaan. Gemotiveerd start ik de motor van de auto en druk het gaspedaal flink in. Gelukkig is er geen hond bij de weg om 5 uur ’s morgens en ik scheur dan ook flink wat harder dan met de toegestane snelheid naar de rand van het veen. Ondertussen worden de omstandigheden steeds beter, het licht gaat heel langzaam aan en het landschap wordt warmer van kleur. Net als mijn kleur, de fotokoorts gaat richting zijn hoogtepunt. Ik knal mijn auto op de parkeerplaats, slinger de fototas op mijn rug, statief in de hand en loop op een draf het gebied in. Ik wil bij een bepaald vennetje zijn dat perfect ligt voor deze zonsopkomst. Nu is het een voordeel dat ik het gebied heel goed ken, de kortste route ken ik op mijn duimpje. Nahijgend als een dampig paard van de inspanning kom ik op de perfecte plek aan en gooi mijn fototas op de dampige veengrond. Het ideale moment is bijna daar, prachtig strijklicht, een geweldig gekleurde lucht, wolken op de perfecte plek, spiegelglad water in het vennetje. Het delirium ten gevolge van de fotokoorts bereikt zijn maximum.
Net op tijd
Helemaal gelukkig pak ik de camera uit de tas, draai de groothoeklens er op, filterhouder en filters er voor, de boel op het statief, het aan/uit schakelaartje op de camera om, compositie maken en afdrukken. Afdrukken? Er gebeurt helemaal niets ! Glazig staar ik naar de camera, waarom gebeurt er niets? Ik druk nogmaals op de afdrukknop, maar het vertrouwde “klik” geluid blijft uit. Verbouwereerd staar ik naar de camera. Drie woorden springen me tegemoet: “no CF card”. Het is alsof ik een klap voor mijn kop krijg. In mijn gedachten zie ik ze zo op mijn bureau liggen, het CF-kaartje in de kaartlezer en het doosje met reservekaartjes ernaast. Terwijl de omgeving explodeert in geweldig licht, explodeer ik door emotie en stress. Mijn perfecte foto in perfecte omstandigheden verdwijnt langzaam in een perfecte grondmist. Daar sta ik dan, brakke kop en vol emotie. Kwaad op mezelf en stampvoetend gooi ik alles weer in mijn fototas. Alles voor niets. Wat is het toch fijn om een uit de hand gelopen hobby te hebben waarbij je volledig tot rust kunt komen.